Jeśli szukasz tu czegoś z czego można się pośmiać zrywając boki - zawiedziesz się. Natomiast jeśli trafiłeś tu szukając ludzi, którzy niemalże trafili do księgi Darwina - zapraszam. Dzisiejszym bohaterom w komplecie udało się przeżyć, choć były i złamania i zranienia...

Nie powtarzajmy tego! Nigdy! Osobom, których psychika nie jest wypaczona stanowczo odradzamy lekturę, pozostałych zapraszamy, im i tak jest wszystko jedno...

POPROSIŁ PO SWOJEMU

Miałam 5 lat i bawiłam się z koleżankami na podwórku. Siedziałyśmy na śliwie i udawałyśmy, że jesteśmy tarzanami. Pod drzewem siedzieli starsi chłopcy z dziewczynami. My rozkrzyczane, rozradowane zagłębione w swojej przygodzie nie zauważyłyśmy, gdy zrobiło się ciemno. Słyszałam jak mama mnie z okna woła do domu, ale wcale nie miałam zamiaru się tam wybierać. Natarczywe wołanie mamy powtarzało się co chwila. Wiedziałam, że raczej liczy, że ja przyjdę niż będzie musiała po mnie wyjść. Nie dziś! Nagle usłyszałam wrzask: - NO IDŹ JUŻ DO DOMU! Poczułam, że mi ciepło w głowę, w uszach pojawił się szum i nie wiem jakim cudem zeszłam z drzewa. Dziewczyny, jak się później okazało były na dole przede mną i uciekły. Zeszłam, popatrzyłam się na tych dorosłych a Ci tacy mili. Uśmiechają się, jeden chłopak mnie bierze za rękę i prowadzi do domu. Potem nie pamiętam.