O tym, jak wystąpiłem w serialu telewizyjnym II

To oczywiście nadal nie jest cała prawda, ale liczę na to, że mniej ludzi trzyma w domu guźce niż koty, więc mniej wie czy guźce machają ogonem, aportują, szczekają lub warczą, zatem mniej zarzutów poważnych nieścisłości i wprowadzania Polaków w błąd trafi do mojej skrzynki. Choć biorąc pod uwagę dociekliwość P.T. Czytelników, nie będę mocno zdziwiony znajdując maile od Krajowego Stowarzyszenia Wielbicieli Guźców, jeśli takie istnieje. Jeśli nie istnieje - prawdopodobnie zostanie założone, celem wykazania mi, na przykład że guźce niezwykle rzadko, wręcz prawie nigdy nie są wykorzystywane w pracy policji. No trudno, muszę z tym jakoś żyć.
Więc do rzeczy:
Skończyliśmy na przerwie ogłoszonej przez reżysera, którą kończę rozmawiając z treserką. Napisałem, że z treserką kota a tak naprawdę guźca Melexa.

Po przerwie wróciliśmy na plan.

Jeszcze dwa razy razy kręciliśmy scenę, w której guziec schodził ze schodów i spoglądał na mnie niechętnie. Dwa razy Znany Aktor pytał jakie przestępstwo popełniłem i dwa razy wymyślałem coraz bardziej nonsensowne powody sprowadzające mnie na komisariat zakutego w kajdanki. Przyznałem się do śmiecenia na ulicy i użycia słowa "dupa" w miejscu publicznym. I tak sobie wtedy wykombinowałem, że prawdziwi aktorzy różnią się od byle statystów tym, że grają swoją postać od początku do końca. Na czas pomiędzy "kamera, akcja" a "kamera stop" stają się policjantami, rzezimieszkami, adwokatami, no tymi postaciami które grają. Albo po prostu nie mają podzielnej uwagi.
Za drugim w tej opowieści a czwartym w rzeczywistości podejściem czyli - jak mawiamy w filmie - dublem, udało się nakręcić to, o co chodziło. W takich momentach reżyser krzyczy "mamy to", wszyscy oddychają z ulgą, cieszą się, gratulują sobie, ściskają ręce, wpadają w ramiona, całują, obmacują.. nie. Od momentu z wpadaniem w ramiona poniosło mnie i zacząłem zmyślać. Po prostu następuje przerwa, podczas której towarzystwo idzie coś zjeść, zapalić papierosy lub porozdawać autografy.
Do mnie podeszła pani w hełmofonie, ta która witała statystów i powiedziała, że bardzo się spodobałem i czy nie zechciałbym przyjść jutro, w to samo miejsce, będzie kręcona inna scena, w której też wezmę udział. Zrozumiawszy, że ten film bez granej przeze mnie postaci złoczyńcy nie ma szans powodzenia, z radością się zgodziłem.
- Jutro będziesz grał kogoś innego, jeszcze nie wiadomo kogo - wyprowadziła mnie z błędu. - Ale niekoniecznie bandytę.

- Koniecznie bandytę - powiedział Asystent Reżysera następnego dnia. - Tego samego co wczoraj, tylko dzisiaj będziesz wsiadał do radiowozu.
Tym razem robiłem za wydarzające się za oknem tło, podczas gdy kręcone były wydarzenia w kuchniokomisariacie. Nagranie trwało dwie godziny, nic ciekawego się nie przydarzyło, może oprócz momentu gdy przed finałowym dublem zaproponowałem niby-policjantom pakującym mnie do niby-radiowozu zapalenie skręta a oni powiedzieli, że policjantom nie wolno palić skrętów, i że są prawdziwi, podobnie jak radiowóz, wydelegowani do pracy przy filmie, więc  nie skorzystają, ale dziękują za propozycję.
Gdyby moje nazwisko miało się pojawić w napisach końcowych, podpis brzmiałby "Pakowany do radiowozu człowiek, który zobaczył ducha - i10", ale jak już pisałem, nie pojawi się.

Zaproponowano mi zdjęcia również trzeciego dnia. Odbywały się w jednym z łódzkich parków. Nie rozrywki, technologicznych czy biznesu, jakich pełno się w Łodzi narobiło, ruszyć się nie można żeby nie wleźć w jakiś nowy park,  tylko  w takim zwykłym parku. Z drzewami.
Tym razem otrzymałem rolę pracownika łódzkiego dworca kolejowego, który poszedł  do przeddworcowego parku pospacerować i porozmyślać. Pracownik poszedł, nie dworzec. I pod drzewem w trawie ten pracownik znalazł zwłoki kobiety, jak to pracownikom PKP bezcelowo szwendającym się po parkach przed dworcami musi się często zdarzać. Zwłoki zostały chwilę wcześniej zabite przez Zbója.

Mam stać i patrzeć na zwłoki, co przerywa swoim przybyciem Ważna Policjantka. Chwilę gadamy, ja pokazuję coś ręką , ona odchodzi do Znanego Aktora spacerującego z guźcem Melexem. Następnie ja odchodzę, guziec idzie wzdłuż krzaków i węszy, koniec sceny. 
Dźwięku - co przestało mnie dziwić - nie ma, zatem mogę pleść co chcę.
Więc sobie stoję, zwłoki położyły się przede mną, a zapomniałbym wspomnieć, że należą do modelki w bieliźnie. Że niby ona w tej bieliźnie przyszła na dworzec, żeby dać się Zbójowi zabić. "Pulp Fiction im wyjdzie" - myślę i podziwiam zwłoki, które się do mnie uśmiechają, bo przez trawę kamera ich nie widzi i na razie im wolno. Później kamera sfilmuje je z bliska i będą musiały posmutnieć, ale na razie chichoczą i uśmiechają się do mnie.  Najfajniejsze zwłoki jakie w życiu widziałem.
Podchodzi Ważna Policjantka.
- Co tu się stało? - aha, czyli kolejna aktorka perfekcjonistka nie wychodząca z roli.
- Wisiała o, na tym drzewie - pokazuję ręką - więc ją odciąłem i tu spadła. Samobójstwo.
Zwłoki wybuchają śmiechem, Ważna Policjantka przypomina sobie, że od naszej trójki nie jest rejestrowany dźwięk.
- Dobre, dobre. Nie wiecie co jest na śniadanie?
Jeżeli będziecie oglądali kiedyś ten serial to powiem wam jedno. Ci wszyscy ludzie w tle, którzy kręcą się poza pierwszym planem, ci policjanci, prowadzeni przestępcy, przechodnie, sprzedawcy i inni, oni rozmawiają o szczegółach menu. Śniadania lub obiadu. Oglądacie scenę zbrodni, dwóch ludzi pokazuje na trupa, i ruszają buzią? Zapewniam, że rozmawiają czy warto wziąć jajecznicę czy serek ze szczypiorkiem.
A tymczasem guziec nie stanął na wysokości zadania i nie poszedł wzdłuż krzaków tak jak powinien więc ustalono, że treserka weźmie gumową kaczkę i poza okiem kamery będzie pełznąć tuż przed guźcem. Powiem wam, że gdyby nie ta gumowa kaczka, to film Komisarz Meleks opowiadałby o błąkających się policjantach i pojawiającym się od czasu do czasu w kadrze skaczącym, radosnym guźcu.
W dublu Ważna Policjantka ponownie wczuła się w rolę a ja, obserwując ładne zwłoki i pełznącą ku nim treserkę z psią zabawką, ponownie zachowałem się jak amator oznajmiając że zwłoki - machnięcie ręką - wypadły z przelatującego samolotu.
- Czemu właściwie tej sceny nie kręcimy na dworcu? - postanowiłem się dowiedzieć.
- Magia filmu. To miejsce nadaje się do zdjęć lepiej niż park przy dworcu PKP - powiedziała Ważna Policjantka.
- Przy łódzkich dworcach PKP nie ma parków.
- No właśnie, dlatego lepiej.
Za trzecim podejściem "mieliśmy to" czyli skończyliśmy scenę. Ekipa jeszcze na szybko dokręciła kolejną, w której kaskader wpada do kałuży. Wody było może dziesięć, może dwanaście centymetrów, a gość pod mundur policyjny ubrał kostium płetwonurka. Dobrze, że butli z tlenem nie założył. Magia filmu.
I to był koniec mojej przygody z serialem Komisarz Melex.
Oglądałem to parę miesięcy później w telewizji, pośmiałem się widząc Znanego Aktora znajdującego wraz z guźcem Melexem bombę pod samochodem, biegnących za przestępcami, wspinających się na dach, czy jakiś komin, wiedziałem przecież, że kamera nie pokazuje czającej się wszędzie treserki z gumowa kaczką. Ta dziewczyna naprawdę się napracowała.

W którymś odcinku w końcu się doczekałem. Scena prowadzenia mnie po foyer komisariatu z fontanną w tle kręcona przez cztery godziny, w filmie trwała osiem sekund. Ja byłem widoczny przez trzy. Później mignąłem za oknem pakowany do radiowozu z durną zdziwioną miną. Więcej odcinków nie oglądałem, bo film był zbyt nudny.

Ale najciekawsza okazała się kwestia pieniędzy. Jak wspominałem - wypracowałem trzy dniówki po osiem dych, czyli prawie dwie i pół stówki. Agencja miała zapłacić po dwóch tygodniach, więc piętnaście dni później zadzwoniłem zapytać co jest grane. 
- A pan nie dostał jeszcze pieniędzy? - zdziwiła się pani o sympatycznym głosie. - To przepraszam, zaraz to załatwię. Do jutra na pewno dojdą.
Na drugi dzień zdziwiła się równie uprzejmie. I znowu powiedziała, że się zajmie.
I na trzeci.
Czwartego dnia zdziwiła się tak bardzo, że postanowiłem jednak sprawdzić stan swojego konta.
Pieniądze przyszły do mnie trzy razy i uważam, że było to najlepiej wydane siedemset dwadzieścia złotych w historii łódzkiej promocji.

Mogę szczerze i bez wahania napisać: Łódź jest piękna, ciekawa i w ogóle! Choć przy dworcach nie ma parków  i liczenie tu  nieco szwankuje, zdecydowanie polecam!