...z racji mojego zapalenia płuc Kornik przebywa u dziadków. Więc w tym roku zaszczyt upychania prezentu pod poduszką spadł na mojego ojca. Ojca jak dotąd omijały tego typu atrakcje, więc się lekko przejął. Paczka została mu dostarczona, ojciec rozpoczął czatowanie na "właściwy moment". Kornik poszedł spać, a ojciec, skradając się jak zawodowy włamywacz (relacja matki), usiłował wepchać niezauważalnie paczkę.
I tu następują dwie skrajne relacje: Kornika i ojca.
Ze snu nad ranem o 7 wyrywa mnie telefon.
W słuchawce głos mojego dziecka:
- Mamooooo!!! Był Mikołaj!! Jeju, jakie piękne rzeczy mi przyniósł!! Mamoooooo!! Mówię ci, ale chyba mu było zimno, bo był w szlafroku dziadka (uehehehe), ale ja byłam grzeczna, powiedziałam "Dobry wieczór" (w tle słychać spazmatyczny śmiech mojej matki). Mamooo! Ale ten Mikołaj to chyba nie z Polski jest, bo nic nie odpowiedział (w tle matka już na bezdechu). Mamo! I chciałam mu powiedzieć, że może wyjść przez kominek, ale uciekł drzwiami (w tle matka sądząc po odgłosach spadła z krzesła). Mamo, kocham cię!
Po 10 min dzwoni ojciec:
- K*rwa! Skradam się z tym prezentem, słyszę jak śpi i pochrapuje. Już wyciągałem rękę, żeby jej położyć prezent na łóżku jak nagle słyszę "Dobry wieczór, Mikołaju!". Serce mi stanęło! A ten upiór dziecięcy kontynuuje "jak przyniosłeś mi prezent to połóż tak, żebym się nie przewróciła jak będę wstawać"
I na koniec mi mówi, żebym się przepchał przez kominek. A twoja matka zamiast mnie wspierać, to jej się podśmiechujków ze mnie zachciewa.
A dziecko mi się pyta, czemu odebrałem Mikołajowi szlafrok, jak już mu go pożyczyłem?!